Mijn bibliotheekheld

Ik zit hier in de luchthaven van Wrocław te wachten op mijn vlucht, en onder het motto “Als het goed is, mag het ook eens gezegd worden!”, schrijf ik nu een vervolg op mijn bibliotheekverhaal, en deze keer is dat een heel ander verhaal!

Maandag ging ik met goede moed naar de bibliotheek. Aangezien enkel boeken vanaf 1990 in de computer staan, en ik nu net boeken nodig had van vóór die periode, moest ik mij nog eens aan de fichebakken wagen. Vier grote kamers met allemaal rekken met allemaal bakken met allemaal kaartjes, begin er maar eens aan, zeker als je geen titels of auteurs in je hoofd hebt… Er zat wel een bibliothecaris in één van die kamers, een opmerkelijk figuur: volledig in het zwart, legerbotten, een rosse baard, die dan in drie vlechtjes was gedraaid... maar ik vroeg hem toch maar waar ik best op zoek kon gaan naar lagere schoolboeken ten tijde van het communisme. Hij ging meteen met mij mee en had in een mum van tijd het juiste rek gevonden. Om een boek te bestellen, moest ik een heel papier invullen met honderd en één gegevens die ik van het kaartje moest overschrijven. Hij zei me al meteen als ik daar hulp bij nodig had, ik het altijd mocht komen vragen. Vriendelijke man, dacht ik zo…

Een paar uur zat ik dus fichebakken door te nemen en gegevens over te schrijven, en ik vond behoorlijk wat. Ik kon wel maar 5 boeken per keer uitlenen, dus ik zou elke dag op en af moeten, uilenen, kopiëren en weer terug. Toen ik mijn eerste vijf boeken wilde bestellen, bleek dit een probleem. Aangezien ik dit jaar geen Poolse student meer ben, kon ik géén gebruik maken van de bib! Ik vroeg of ik dan een gastenkaart kon kopen of zo, maar nee, onmogelijk. Ik was dus behoorlijk teleurgesteld, had net zoveel goede boeken opgeschreven, ze waren daar, en ik kon er niet aan! Ik vermoed dat ik toen spontaan heel triest heb gekeken, en plots zei de bibliothecaris: “Ik zou ze wel op mijn naam kunnen uitlenen…” Dat was werkelijk geniaal vriendelijk van die man, hij bestelde ze en een uur later mocht ik ze komen afhalen. Voor de zekerheid wisselden we e-mial gegevens uit, moest ik ze niet kunnen terugbrengen of moest hij er niet zijn… We spraken de volgende morgen af, dan zou hij mij de volgende vijf meegeven. Ik was de volgende morgen, zoals afgesproken, terug met de boeken. Hij bleek vertrouwen in mij te hebben, want hij vertelde dat hij met zijn kaart meer dan 5 boeken mocht uitlenen, en hij gaf mij meteen de volgende 12 boeken mee die besteld had!

Zoveel boeken kopiëren, zou heel wat geld kosten, aangezien bij lagere schoolboeken kleur ook van belang is, en bovendien zou het nogal wat wegen in mijn bagage. Daarom besloot ik om foto’s te maken! Woensdag kreeg ik nog enkele boekentips van een collega. Dit waren recente boeken, en ik vond ze in de online catalogus. Ik had de bibliothecaris zijn e-mail, dus vroeg ik hem of hij ook deze boeken zou kunnen uitlenen voor mij, en geen probleem! Hij stuurde mij zijn weekplanning, zodat ik elk uur wist ik welk lokaal hij zat om mijn nieuwe bestellingen af te halen. 

Een van de boeken die ik graag wilde hebben was er niet, maar even later kreeg ik al een mailtje, hij had het boek online voor mij gevonden! :) Een anders boek mocht door niemand worden ontleend en was enkel in de leeszaal, ik zei hem dat ik het dan daar wel zou kopiëren. Het was wel een dik boek (400blz), en hij zei; “dat gaat je veel te veel kosten!” Ik mocht vlak voor sluitingstijd komen, het boek stiekem meenemen, en de volgende ochtend vroeg naar zijn bureau brengen, dan zou niemand merken dat het boek er een nachtje niet geweest was… Het was duidelijk, ik had zijn vertrouwen behoorlijk gewonnen! Nog een ander boek was tijdelijk onbeschikbaar omdat ze het opnieuw aan het inbinden zijn, hij zei meteen dat het geen probleem was, dat hij het als het terug was wel zou inscannen en doormailen! Ik denk dat ik vaak met een blozende kop ben buiten gegaan, geen idee waaraan ik dit verdiend heb, maar ik ga met een computer vol gefotografeerde boeken terug huiswaarts! 

Mijn bibliotheekheld wou absoluut geen geld of cadeautjes, maar ik heb toch wat pakken chocolade tussen de laatste boeken die ik terugkwam gelegd! Hij zei als ik later in België nog andere boeken zou nodig hebben, ik hem altijd mocht mailen en hij ze digitaal zou doorsturen! Mijn slechte ervaringen vorig jaar zijn dus volledig vergeten, na de enorme hulp van deze bibliothecaris! Als ik nog eens boeken nodig heb, ik weet naar wie ik moet vragen!! :)

Een weekendje op het platteland

Ik ben dan wel geen Erasmusstudent meer, maar in Polen ben ik op dit moment wel, dus laat ik nog maar eens iets op mijn blog schrijven. Laat ik beginnen met een korte situatieschets: mijn thesis zal gaan over communistische propaganda in Poolse lagere schoolboeken. En aangezien ik die in België niet zal vinden, ben ik nu een weekje in Polen, op zoek naar dergelijke boeken… En natuurlijk ook gewoon een beetje om mijn geliefde Wrocław nog eens te bezoeken en mijn Kalina- vriendjes. 

Aangezien ik geen kamer  meer heb in Ołόwek, verblijf ik deze week bij Ola, een vriendin van de volksdans die tijdens het festival in Hasselt bij mijn thuis logeerde. Ze kwam mij gisteren afhalen aan de luchthaven, waarna we samen naar het huis van haar ouders gingen. Eerst gingen we met de bus en de tram richting station, daarna een uurtje met de trein, dan nog twintig minuten met de auto, en we waren in Baszyn. Het is een klein en gezellig dorpje, met ongeveer 200 inwoners, zo een dorp waar echt iedereen, iedereen kent! Alle brievenbussen staan in het midden van het dorp naast elkaar (Ola vertelde mij dat dit is omdat er overal honden de huizen bewaken), en daaruit kon ik afleiden dat er in het dorp zo’n 60 huizen waren.

Ik kreeg meteen een rondleiding op hun landbouwbedrijfje. Ze hebben 80 hectare land waar ze graan, maïs, en nog vanalles telen om daar vervolgens hun dieren mee te voederen, die ze dan vervolgens slachten en verkopen. Er waren maar liefst 300 varkens, van alle maten, en ook heel veel kippen! Er waren ook vier honden, die hingen aan kettingen, die vervolgens met katrollen aan een constructie hingen, zodat de honden alle dure landbouwwerktuigen kunnen beschermen, volgens mij veel doeltreffender dan een camera! Ola haar ouders doen alles met hun twee, zeer harde werkers, ’s morgens vroeg op om de dieren eten te geven en tot 21u of 22u ’s avond nog bezig. Ik mocht mee met de tractor, en ze konden maar niet geloven dat ik dat nog nooit eerder had gedaan… Ik had zaterdag dus wel een topdag wat vervoersmiddelen betreft: vliegtuig, bus, tram, trein auto en tractor! Ze legden mij ook uit dat ze geen koeien hadden, omdat ze dan nooit weg konden, varkens kon je gerust 15uur alleen laten. Zo konden ze toch eens een daguitstap maken, maar in het buitenland zijn ze nog nooit geweest. Mama Barbara kookte heel lekker voor mij, ze was blij dat er een gast was, dan kon ze eventjes stoppen met haar dieet. Iemand uit het dorp, die wel koeien had, kwam vervolgens een halve emmer kaas brengen die over was, waar we dan een gigantische kaastaart mee gemaakt hebben.

Zondagmorgen moest ik al vroeg ui de veren (toch zeker om zondag te zijn), want om 7u30 gingen we naar de mis (zonder ontbijt). Daar zag ik meteen het hele dorp, die net allemaal in het kerkje pasten. Het was voor mij meteen opletten wat ik zoal diende te doen, meteen bij het binnenkomen knielen, dan aan de juiste kant gaan zitten (jongens links, meisjes rechts) dan werd er door iedereen gezongen, dan waren er nog 5 minuten voor de mis begon, waarbij iedereen in gebed verzonken zat… En waar het thuis een afwisseling is van zitten en staan, kwam er hier ook nog geregeld “op de knieën” bij. De hostie was ook net iets anders, vooraan aan het altaar op je knieën gaan liggen en je mond opendoen, ik was best zenuwachtig, en natuurlijk zag het hele dorp dat er iemand in de mis zat die daar normaal niet zat en die niet alles kon meezingen en meezeggen… Opgelucht als ik was na de communie, ging ik op mijn plaats zitten, maar toen zag ik dat iedereen alweer op zijn knieën zat, alweer een foutje gemaakt! 

Maar dat naar de mis gaan had toch wel zijn voordelen. Nadien stond iedereen nog samen te praten voor de kerk, en al snel wist het halve dorp dat ik uit België kwam en op zoek was naar lagere schoolboeken. We werden dan ook bij heel wat mensen uitgenodigd, die ergens op zolder of in een schuur nog een doos boeken hadden staan. En overal kregen we taart en thee, of zelfgemaakte drankjes (al dan niet met alcohol), het was werkelijk een zeer gastvrij dorp, maar voor de maag net iets minder gezond. Een man had nog een huis in een ander dorp (met 100 inwoners), waar hij dacht nog boeken te hebben staan, dus zelfs naar daar gereden om te zoeken. Veel mensen hadden helaas enkel hun boeken van het middelbaar bewaard en vaak waren boeken ook nat geregend en niet meer leesbaar, of was de titel en de inleiding eruit gescheurd, waardoor ik niet eens weet uit welk jaar ze zijn, moeilijk om te gebruiken voor mijn thesis dus. Ook wilde iedereen mij massaal sprookjes meegeven, heel lief, maar helaas gaat mijn thesis daar niet over… Resultaat: ik heb zo ongeveer 25 boeken meegenomen, maar nu moet ik nog uitzoeken of daar ook wel degelijk propaganda in staat, en dan een selectie maken van wat er in mijn koffer past…

Gisterenavond brachten Ola’s ouders ons naar Wrocław, waar ik de rest van de week zal blijven. Ze woont samen in een appartementje met vier meisjes, maar aangezien er twee nog niet begonnen zijn met les, heb ik de kamer van één van hen gekregen. Dadelijk ga ik eens naar de bibliotheek, benieuwd of ik daar zonder studentenkaart iets ga kunnen aanvangen en of ze daar de boeken hebben die ik zoek, ze staan niet in de catalogus, maar misschien wel in de fichebakken…  Ik hoop in ieder geval dat ik aan het einde van de week geen vervolg op “mijn bibliotheekverhaal” moet schrijven!

Dziękuję Bardzo! Thank You Very Much! Vielen Dank! Hartelijk Bedankt!

Het zit er al een klein weekje op, die Erasmus van me, en eindelijk maak ik even tijd om een laatste berichtje op mijn blog te plaatsen! Het was een nipte, maar papa is erin geslaagd om al mijn bagage in de auto te krijgen…  Het vertrek was vreemd, veel mensen die weenden, en ik, die normaal de eerste ben om te wenen, had het helemaal niet moeilijk! Hiervoor heb ik twee mogelijke verklaringen bedacht: ofwel realiseerde ik me totaal niet dat ik echt naar huis ging, ofwel was ik te blij dat ik Brecht eindelijk ging terugzien… Laat het ons op een combinatie van beiden houden!

Ik ben dan al wel even terug in België, maar ik besef nog niet helemaal dat het deze keer “voor goed” is, en niet voor enkele weekjes vakantie. Een paar nachten geleden droomde ik dat ik alles opnieuw moest uitladen en mijn kamer in ołówek opnieuw moest inrichten. Ik vertelde het aan Claire, de andere Belg in Wrocław, en zij had exact hetzelfde gedroomd!

Wat ik ondertussen al volop mis: Mijn appartementje met Irina, de beste flatmate ooit! Mijn volksdanslessen op dinsdag- en donderdagavond, het lekkere en goedkope eten in het gezellige restaurantje “Kurna Chata” (jullie zien me terug!), de vriendelijke mevrouwtjes aan de balie van ołówek (en zelfs de onvriendelijke), de lessen Nederlands (om 6.30 uur opstaan mis ik wel niet), de ołówek-feestjes, de gemiddelde lift-conversatie: “Hi, where are you from? I’m from Belgium, and you? I’m from… Nice to meet you! Bye bye! See you!”, de Poolse lessen, alle toffe mensen die ik daar heb leren kennen, de gigantische shoppingcenters, de kaboutertjes op elke hoek, de seizoen marktjes, mijn gezellig thee- koffie- en taarthuisje, het gevoel elke dag goedkoop op restaurant te kunnen gaan, Żubrówka en Żołądkowa gorzka, de eilandjes, de brugjes, zelfs de trams, …

Er zijn gelukkig ook enkele dingen die in België dan weer beter zijn: ik sta geen half uur aan de kassa van de carrefour, de treinen gaan sneller dan 40 km/uur, ik kan naar de bib gaan en daar snel en eenvoudig een boek uitlenen, ik word tijdens het joggen niet nageroepen door zatlappen, ik moet geen wasmachines reserveren en bidden dat ze zwieren, en IK MOET BRECHT NIET MEER MISSEN!

Uiteraard was het einde van mijn Erasmus niet het einde van Rosalinde in Polen! Ik heb gisteren het onderwerp voor mijn thesis gekregen: “communistische propaganda in Poolse schoolboeken”. Het staat dus vast dat ik het volgende half jaar nog eens de Poolse bibliotheken mag gaan uitpluizen op zoek naar oude Poolse schoolboeken. Ik weet niet zeker of ik er naar uitkijk om een vervolg te schrijven op “mijn dolle bibliotheek avonturen”, want zonder Poolse studentenkaart wordt dat volgend jaar nog veel moeilijker! Maar ik kijk er wel naar uit om mijn Poolse vriendjes en mijn geliefde Wrocław terug te zien!

Tot slot wil ik iedereen bedanken die heeft bijgedragen aan dit geweldige jaar: In de eerste plaats mijn goede vriend Erasmus, vervolgens Brecht die mij zomaar een jaar naar het buitenland liet gaan, mijn ouders (die mij een visa-kaart gaven), Ich möchte auch meine Mitbewohner Irina danken für die wunderbare Monate zusammen, Dziękuję Kamil za wszystko, Dziękuję “Kalina” i do zobaczenia w sierpniu! با تشکر از شما مسعود برای لحظه های خنده دار, Thank you ołówek and ołówek-people, Dankuwel aan iedereen die mij is komen bezoeken (hier had ik graag Dupont bedankt), dankuwel aan de persoon die Skype heeft uitgevonden (u heeft het mij heel wat makkelijker gemaakt), …  En tot slot wil ik iedereen bedanken die mijn blog heeft gevolgd, u dus! 

Help, plaats- en tijdgebrek!

Ineens begint alles hier veel te snel te gaan! Gisteren heb ik mijn laatste les gehad, al mijn examens zijn voorbij, mijn punten zijn binnengeleverd, mijn laatste volksdansles zit erop en de eerste afscheidsfeestjes zijn al echter de rug. Afgelopen nacht ben ik begonnen met de opruim van mijn kamer en dat heeft, weliswaar met enkele uren slaap ertussen, tot nu geduurd! Alles staat nu in de hoek van mijn kamer, en ik probeer te bedenken hoe dit ooit in de auto gaat passen… Ik reken op papa zijn ruimtelijk inzicht en creativiteit!! Toen Agnieszka daarnet mijn kamer kwam controleren voor de waarborg, kreeg ze bijna een hartaanval toen ze mijn hoop spullen zag staan…

Nog een kleine drie daagjes heb ik hier te gaan, en die staan in het teken van veel feestjes en helaas veel afscheid nemen… Zometeen heb ik  een barbecue in de botanische tuin, georganiseerd door de universiteit voor alle Erasmusstudenten, dat kan alleen maar plezant worden! Vervolgens gaan we samen bij The Mexican eten, en daarna ga ik voor de laatste keer weg met de vriendjes van mijn Poolse les. Eigenlijk was dat gisteren al, maar omdat het zo leuk was, hebben we besloten het vanavond nog eens over te doen!

Vrijdag hebben we afscheidsfeestje en de verjaardag van Steffie, en als alles goed gaat komt papa hier zaterdagmorgen aan… Nog een laatste dagje rondwandelen in deze prachtige stad, mijn favoriete terrasjes nog eens doen (niet voor het laatst, want ik kom nog wel eens terug!) en dan mijn laatste zloty’s opdoen in mijn lievelingsrestaurantjes… Zaterdag voor middernacht moet ik dan mijn sleutel binnenbrengen, en dan hoop ik tegen zondagvoormiddag eindelijk weer bij Brecht te zijn!! (en de mama en de papa en de zus en de broer en de schoonouders en Arno en de boezeroenen en de slavistiekvriendjes en … )

Tips over hoe dit in een auto te krijgen zijn meer dan welkom!

Wie mag er mee naar België!!?

Vandaag was het mijn laatste Poolse oefenstonde, en dat was een pijnlijk besef. Gelukkig was het nog niet het einde van mijn Kalina ervaring, want binnen twee maanden zie ik heel wat van hen terug in Hasselt op het festival van de Boezeroenen! Hoera! 

Vandaag werd bekendgemaakt wie er wel goed genoeg was om mee te mogen. Aangezien ze maar met 35 mogen komen, en daarvan al 10 personen muziekgroep, dansleider of kostuumverantwoordelijke zijn, mochten slechts 12 jongens en 13 meisjes mee! (we zijn zeker met het dubbel!) Iedereen was zenuwachtig, ik ook, want ik wou heel graag dat Ola mee mocht komen. Ze danst en zingt goed en komt elke week, maar nog maar twee jaar, waardoor ze nog niet alle suites kent, dus het was een twijfelgeval…

Eerst legde onze choreograaf uit waarmee rekening was gehouden bij de beslissing: danscapaciteit, zangkwaliteiten, motivatie en aanwezigheid. Vervolgens las hij de lijst voor, en jawel, Ola mag mee!! Er waren heel wat blije, maar ook heel wat droevige gezichtjes, en dan zijn er ook nog een aantal mensen die de ondankbare rol van “reserve” hebben, en moeten hopen dat er iemand ziek valt! Wat ben ik blij dat we bij de Boezeroenen allemaal mee mogen!
 

Daarna legde onze voorzitter uit wat we allemaal gingen doen in België. Het blijkt daar een tof festival te zijn in Hasselt met barbecue, verbroederingsavond en andere groepen uit Roemenië en Ierland! Het was wel grappig om iemand anders ons programma in het Pools te horen overlopen… Mijn dansleidster komt helaas niet mee naar België, van haar moes ik dus wel afscheid nemen.

Voor wie gehoopt had mij in augustus één of ander Pools optreden te zien geven, zal ik helaas teleur moeten stellen, het is niet omdat ik hier in Polen twee “mini optredekes” heb mogen meedoen, dat ik goed genoeg ben voor een festival in het buitenland… Ik ben er zeker van dat ze uitstekende optredens zullen geven, en ik nodig dan ook iedereen van harte uit om half augustus een kijkje te komen nemen op het Internationaal Folklorefestival in Hasselt!! http://www.folklorefestivalhasselt.be

Mijn eerste Poolse contract!

Gisteren heb ik Warschau mijn eerste Poolse contract getekend! Een maand geleden kreeg ik plots een mail van iemand van het Museum van Poolse Geschiedenis in Warschau. Ze organiseren in het najaar een tentoonstelling in Brussel, aangezien Polen vanaf juli voorzitter is van de Europese Unie. Ze waren nog op zoek naar iemand die de teksten naar het Nederlands kon vertalen, dus daar ben ik dan maar mee bezig! Het leuke is dat het ook nog eens interessante teksten zijn over de geschiedenis van Polen onder het communisme, waar ik maandag examen van heb. Als we het even heel positief bekijken, word ik dus betaald om mijn examen te leren!

Gisterenmorgen dus om 4uur opgestaan om de trein richting Warschau te nemen, om daar een Pools contract van 3 bladzijden te ondertekenen. Ik heb het gelezen, dat wel, maar om nu te zeggen dat ik echt begrepen heb wat ik ondertekende… Ik vond het in ieder geval eng, zo doen alsof ge vlot Pools spreekt en alles begrijpt om toch maar geen slechte indruk te maken…

Het was wel leuk daar. Toen ik aan de inkom vertelde dat ik uit België kwam, wilde de persoon daar per se Frans spreken, hoewel mijn Pools ondertussen echt wel beter is dan mijn Frans (helaas ligt dat eerder aan mijn slechte Frans…), maar goed, het was zo’n vriendelijke man, dat ik maar een beetje Frans heb uitgekraamd. Ik kreeg een pasje van het Museum, werd meteen aan alle collega’s voorgesteld, en dan vroegen ze ook nog of ik niet nog een jaartje in Polen onderzoek wilde komen doen voor mijn thesis of zo, ze konden mij een beurs van 1000 euro per maand geven! Gelukkig dat ons appartementje in Leuven al getekend is hé! ;) 

Vervolgens heb ik nog eens goed de toerist uitgehangen, het beviel me wel daar in Warschau! Het terras teruggevonden waar we vier jaar geleden met de boezeroenen bier per liter diende te bestellen, ze bleken er ook lekker eten te hebben… Gisterenavond laat dat opnieuw de trein opgestapt om vanmorgen vroeg om half zeven weer “thuis” te komen in Wrocław. 12 uur trein voor 12 uur Warschau, maar het was de moeite!

“Als we nu eens buiten les hadden!”

Vandaag hadden de studenten van Neerlandistiek hun laatste lessen conversatie en stilistiek. Het werd inderdaad tijd dat het schooljaar erop zit, want het is geen weer meer om naar de les te gaan. De les begon al om 8uur ’s ochtends, en het was al te warm… 

Tot plots één van de studenten meedeelde dat ze een voorstel had: we zouden ook buiten kunnen gaan zitten! En ja, converseren gaat zowel buiten als binnen, dus gingen we samen naar een parkje om daar het Nederlandse koningshuis te bespreken. Er waren zelfs studenten die alle kinderen van Willem Alexander konden opnoemen! Ik heb in ieder geval nog heel wat bijgeleerd…

Twee studenten die hier in Wrocław Nederlands studeren gaan trouwens volgend jaar op Erasmus naar Leuven. Ze komen helaas niet in aanmerking voor een residentie, en nu moeten ze zelf een kot zoeken. Probleem is dat ze maar een half jaar blijven, wat moeilijk is om een kot te vinden… Wie dus iemand kent die het eerste semester een vrij kot ter beschikking heeft, laat het mij alstublieft weten! Ewa en Michał zullen u dankbaar zijn!

Mijn "Poolse" klasgenoten

Vandaag heb ik mijn laatste Poolse les gehad, woensdag heb ik examen… Ik vond het best wel jammer dat het de laatste les was, we hebben een hele lieve lerares en een superfijne en gevarieerde groep! Ze bedenkt steeds nieuwe oefeningen en spelletjes, gaat altijd in op vragen en we mogen steeds zeggen wat we willen, als het maar in het Pools is. Het leuke is ook dat iedereen steeds Pools spreekt, ook als ik mensen buiten de les tegenkom, spreken we steeds Pools (terwijl we beiden eigenlijk beter Engels spreken)…

Het meest plezier in de les beleef ik met een Iranees, die heel graag in België zou wonen, met als hoofdreden dat de mensen daar niet in een God geloven… Maar hij kreeg enkel een beurs vast om naar Polen te komen. (ik hoop hem binnen enkele jaren in België te mogen verwelkomen) Hij speelt bovendien theater en als we dialoogjes moeten schrijven of voorlezen, leeft hij zich altijd zéér sterk in, zodat de hele klas, inclusief lerares, vijf minuten de slappe lach heeft… 

Dan is er ook een Peruviaan. Hij woont al tien jaar in Polen en spreekt goed, maar hij kan geen woord zonder fout opschrijven. Onlangs moesten we elkaars dictee verbeteren, waardoor ons groepje tien minuten langer in de les zat, omdat we zijn dictee moesten nakijken! Hij komt meestal te laat en we kennen het deuntje al waarmee hij dan op de deur klopt. Hij is dan ook een muzikant! Elke vrijdag en zaterdag speelt hij in het Mexicaans restaurant in Wrocław, we gaan er nog eens samen naartoe met onze klas! 

We hebben ook een echte Fransman in de les. Hij vroeg me onlangs waar in België ik studeerde, en blijkt dat hij volgend jaar voor enkele maanden in Leuven komt studeren/werken. Ik weet niet precies wat hij doet, maar iets met klassieke talen en ik heb zopas ontdekt dat hij op zijn facebook in het Grieks en het Latijn communiceert met zijn collega’s!  

Toen een Oezbeekse jongen, enkele weken gelden verjaarde, had hij de hele klas uitgenodigd op zijn kot. We waren met een stuk of 15 en bijna evenveel nationaliteiten: Iran, Afghanistan, Oezbekistan, Kazachstan, Rusland, Azerbeidzjan, Rusland, Oekraïne, Polen, Duitsland, Frankrijk, België en Peru! Enkele van zijn vrienden hadden voor ons allemaal gekookt, zeer lekker en zeer veel! Het was ook heel gezellig, zeker toen onze Peruviaanse vriend zijn gitaar boven haalde. We hebben allemaal samen Russische, Poolse en Spaanse liedjes gezongen, vervolgens tafels en stoelen buitengegooid en van zijn slaapkamer een dansvloer gemaakt! Volgende week doen we opnieuw een klasfeestje, ik kijk er naar uit…

Woensdag heb ik Pools examen, dus ik moet dringend eens wat leren, maar ik ben ondertussen vergeten hoe dat ook weer moest… Gelukkig herinner ik me nog wel wat woordjes uit de les: opalać się (zonnebaden), chodzić po gόrach (door de bergen trekken), spać w schronisku (in een jeugdherberg slapen), jeść tradycyjne polskie dania (traditionele Poolse gerechten eten), leżeć pod drzewem (onder een boom liggen) en stać w kolejce (aanschuiven in de rij). Met deze woorden kan ik op het examen in ieder geval een mooi opstel over mijn Erasmusleventje schrijven!

Hoeveel Polen passen er in een busje?

Vandaag moest ik nog voor acht uur de deur uit, en wel voor mijn tweede Poolse volksdansoptreden. Het was een optreden op een gymnasium hier in Wrocław, en aangezien dat niet al te belangrijk was, mochten ook een paar nieuwelingen zoals mij meedoen… Het was dan wel niet meer mijn eerste keer, maar het blijft toch wennen: rokken van een meter lang, gelakte haren, nepvlechten, gruwelijk veel make-up en alle belangrijke uitleg in het Pools…

Ik danste de suite van Silesië, die hadden we gisteren nog helemaal doorgedanst, met vier koppels. Vijf minuten voor het optreden werd plots besloten dat we die ook wel met zes koppels konden doen, maar dit bracht een heel aantal veranderingen met zich mee: halfweg de dans een andere partner, ander doorschuifsysteem bij de ketting, twee kringen ipv één kring, symmetrisch, dus in de andere richting… Voor de meesten was dit niet nieuw, maar voor mij wel, en zo héél zeker was ik ook niet van al die Poolse uitleg. Maar goed, ik kon er niet veel aan veranderen, dus toch met een beetje angst het podium op… Door de verandering bleek ik ook nog eens vanvoor ipv vanachter te staan, maar gelukkig had mijn partner de veranderingen wel begrepen! Ik had gisteren nog flink de Poolse liedjesteksten vanbuiten geleerd en ik bleek ze nog te kennen. Maar op het einde zongen we een lied, dat ik nog nooit had geleerd, maar gelukkig was er veel “lalala” wat ik makkelijk kon oppikken. Daarna kwamen de leerlingen ons allemaal bloemen geven en gingen we terug naar onze zaal... 

We waren met een klein busje en een paar auto’s naar het optreden gegaan. Toen we terug moesten, bleek echter dat een paar mensen rechtstreeks doorgingen met hun auto, en er dus plaatsen te kort waren. Dan maar eens getest hoeveel man er in een Pools busje past, met volgend resultaat: 11 Polen, 1 klein Belgisch meisje, een accordeon, een viool en jawel, een contrabas! En dan nog goed onverantwoord gereden ook, de rit bleek voor mij spannender dan het optreden zelf!

Gdansk en de Baltische Zee...

Voor wie de sfeer van de Poolse stad Gdansk, het vissersdorpje op het schiereiland Hel en het Knokke van de Baltische Zee eens wil opsnuiven, hier een selectie van mijn foto's...

De Poolse Zee!

Afgelopen weekend zag ik voor het eerst de Poolse Zee. Er werd voor de Erasmusstudenten een reisje georganiseerd en Claire en ik zijn uiteraard mee geweest! We vertrokken donderdagavond om half twaalf. We waren maar met 25, dus we hadden allemaal twee stoelen in de bus, zodat we toch een beetje hebben kunnen slapen.

Even de reisweg situeren: Wrocław ligt in het Zuiden van Polen, de Baltische Zee ligt helemaal in het Noorden van Polen. Daartussen zijn helemaal géén autostrades! We reden op hobbelige wegjes, kwamen soms een dorpje tegen met vier huizen, en in de bebouwde kom mochten we dan maar 40km/uur rijden. Het was 440 km rijden, en we hebben daar toch wel een kleine 9uur over gedaan. We kwamen dus ’s ochtends aan. 

Vrijdag kregen we een uitgebreide rondleiding in Gdańsk, werkelijk een mooie stad met een grote haven en  ondermeer bekend om amber. Het was tevens de plaats waar de Tweede Wereldoorlog uitbrak en waar de stakingen van Solidarność begonnen, een zeer interessante geschiedenis dus! Het was vroeger een hanzenstad, en werd onder andere door Nederlanders gebouwd, waardoor het soms aan Amsterdam doet denken.

Op zaterdag gingen we met de boot naar een schiereiland. Het was twee uur varen en toen kwamen we aan in Hel! (dat is het uiterste dorpje op dit schiereiland) Hierover werden uiteraard de nodige  woordspelingen gemaakt… We beklommen daar een vuurtoren, gingen naar zeehonden kijken en wandelden langs het prachtige strand. Als echte Belgen bestelden we friet met mayonaise, ik betaalde met een briefje van honderd en kreeg honderd zloty terug, maar dan in kleine briefjes, ik liet dat zien, maar de man beweerde dat het klopte, dus hebben we verder niet moeilijk gedaan. En gratis frieten zijn nog veel lekkerder natuurlijk! Tegen de avond gingen we terug met de boot naar Gdańsk en zagen we een prachtige zonsondergang op zee!

Zondag bezochten we Sopot, het Knokke van de Baltische Zee. De prijzen waren ongeveer gelijk aan Belgische prijzen, wat erg duur is voor Polen. Maar het weer was prachtig en het strand ook, en een ijsje paste nog wel binnen ons budget… Zondagnamiddag vertrokken we dan opnieuw voor een lange rit met de bus richting Wrocław. Het was veel buszitten, maar het was het meer dan waard! 

Hier vertrok onze boot!

Het amberstraatje

De trap naar Hel :)

Zonsondergang op de Baltische Zee

Onze Russische en Kazachse kamergenootjes

Russische rampen

Hier in Polen studeer ik uiteraard niet alleen Pools, maar moet ik ook nog Russische lessen volgen. Die zijn erg moeilijk, en vaak maar half te verstaan, maar doordat we een hele lieve professor en leuke klasgenoten hebben die ons helpen, lukt het gelukkig toch… Enige probleem is dat als ik in een vreemde taal moet praten, dat automatisch Pools is. Uiteraard verstaan de andere studenten dan wel wat ik zeg, maar toch een beetje belachelijk in de Russische les dat ik steeds Pools zit te praten…

Op donderdag hebben we Russische les om 8uur. Jawel, u leest het goed, om 8uur!! (Ik weet dat dit voor werkende mensen niet vroeg is, maar voor Erasmusstudenten dus duidelijk wel). Ik was dus om 6u30 opgestaan, had mij afgevraagd of ik niet zou blijven liggen, maar toch maar flink opgestaan en de nodige koffie gedronken. Tegen zeven uur vervolgens de overvolle en trage tram genomen, om uiteindelijk op tijd in de les te zijn. Toen we aankwamen bleek dat er test was (dat wisten we niet!) Het slechte nieuws was: deze test was te moeilijk voor buitenlanders. Het goede nieuws was: omdat het te moeilijk was, moesten buitenlanders deze test niet maken!

Waren we dus helemaal voor niets zo vroeg opgestaan, we mochten meteen weer naar huis vertrekken. Opmerkelijk was dat de twee andere Erasmusstudenten er niet waren en dat onze professor heel vreemd keek dat wij kwamen opdagen. Nu vrezen Claire en ik dat onze professor vorige les misschien in het Russisch heeft verteld dat we niet moesten komen, maar aangezien ons Russisch zo fataal is, hebben we dat vermoedelijk gewoon niet begrepen… Onze tactiek is namelijk “Lachen, ja-knikken en doen alsof we alles begrijpen!”

Museumnacht

Gisterenavond waren er voor de Wrocławse Erasmusstudenten twee opties: ofwel in de gemeenschappelijke ruimte naar het Eurovisiesongfestival kijken, waarbij alle landen onder de studenten aanwezig waren, ofwel naar “noc muzeόw” gaan, museumnacht in Wrocław. De keuze was snel gemaakt!! Museumnacht betekende dat haast alle musea open waren tussen 18u ’s avonds en 2u ’s nachts en bovendien waren ze ook nog eens allemaal gratis!! Er waren zelfs extra trams ingezet om bezoekers makkelijk op hun plaats te brengen. 

Ik ging samen met heel wat Duitsers, en zoals men dat van punctuele Duitsers kan verwachten, waren ze goed voorbereid. Ze hadden een plan mee met alle musea en hadden dan ook nog eens extra info mee over alle musea. We deden enkele moderne en eigentijdse musea samen, maar het museum waarnaar ik het liefst wilde gaan, behoorde blijkbaar niet tot hun keuzes. Gelukkig wilden Mirjam en Juliette ook naar het architectuurmuseum, dus gingen we met ons drieën. Het was een zeer groot en gevarieerd museum, erg interessant. Zo was er ondermeer een grote tentoonstelling over Daniel Libeskind. De van Polen afkomstige jood, die later naar Amerika verhuisde en ondermeer het joods museum in Berlijn en een nieuw bouwwerk op de plaats van de WTC-torens ontwierp, allemaal zeer de moeite! We zijn zelfs zo lang in het architectuurmuseum blijven plakken, dat het daarna niet eens meer de moeite was om nog naar een ander museum te gaan… 

Toen we terugkwamen bleek Azerbeidzjan het Songfestival te hebben gewonnen, wat een aantal Turken hier aanwezig zien als een nationale overwinning, want volgens hen zijn ze één volk. Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk…

Mijn Carrefour Verhaal

Zoals jullie al zien, een erg lang verhaal, 40 minuten om precies te zijn!

Wie al in Polen is geweest, heeft het vast wel opgemerkt, en de anderen hebben het mij waarschijnlijk al tot vervelens toe horen vertellen, maar aanschuiven aan de Poolse kassa’s is net iets anders dan in België. Enerzijds komt dit omdat er gewoon te weinig kassa’s open zijn, maar er zijn toch ook nog heel wat andere redenen. Hier volgt een overzicht.

Groenten moet je hier zelf wegen en een ticketje nemen, maar veel mensen vergeten dat. Als ze dan aan de kassa komen, moeten ze dat terug vanachter in de winkel gaan wegen, wat even kan duren. Alcoholische dranken mogen de mensen zelf niet nemen, je moet als je aan de kassa zeggen wat je wil, en dan gaan zij dat voor je helen (opnieuw vanachter in de winkel). Vaak komen ze dan terug met net iets andere wijn dan je wilde, en moet je vervolgens met hen mee om die wijn aan te duiden (opnieuw een paar minuten…). Uiteraard heeft niet alles ene code die gescand kan worden en moeten ze dat vaak opzoeken in een boekje. Ook dat kan “even” duren. Ook het betalen is niet zo handig als het thuis is. Thuis betaal je met bancontact omdat dat snel is, maar dat is hier wel even anders. Het duurt een tijdje voor je de code mag ingeven, en daarna moet je nog eens een halve minuut wachten eer de Poolse machientjes dat accepteren! Vervolgens komt het kassaticket, maar een deel daarvan bevat het bewijs voor de winkel, waardoor de kassierster vervolgens dat blaadje nog eens mooi in twee moet scheuren. Met cash betalen is echter niet veel beter. Blijkbaar hebben ze hier een massaal tekort aan wisselgeld. Elke keer opnieuw vragen ze of je niet kan passen, ook als je met 20 zloty betaald (dat is 5 euro!), een briefje van 100 zloty (25 euro!), is voor hen een ware nachtmerrie, dan moeten ze bij alle collega-kassiersters gaan omwisselen eer ze je wisselgeld kunnen geven! Soms (vaak) is het rolletje voor de rekeningen op, en dan moeten ze dat rolletje vervangen. Ook dat blijkt niet eenvoudig te zijn en duurt al snel drie minuten.

Dit zorgt er dus onder andere voor dat je gerust mag rekenen op 20 minuten wachten aan de kassa. Vandaag slaagde ik er echter in om dat aantal te verdubbelen! En dat was niet eens omdat het druk was, omdat ik wijn wilde kopen, mijn groenten niet had gewogen of niet gepast kon betalen. Vandaag had ik duidelijk de foute kassa gekozen. Maar je ziet pas na tien minuten aanschuiven bij welke kassierster je terecht bent gekomen, en dan wil je niet nog eens ergens anders achteraan gaan aanschuiven… Met alle respect voor lichtmetaal gehandicapten, maar ik denk dat het noch voor hen, noch voor de klanten aangenaam is dat ze tewerkgesteld worden aan de kassa van een drukke winkel! Het arme mevrouwtje kon het allemaal niet aan, en er was niemand die haar hielp of haar opleidde. Zo had ze bijvoorbeeld niet door dat er een knop was om de kassaband te schuiven, waardoor iedereen voortdurend zijn eigen spullen met de hand een stukje verder moest schuiven. Ik had dus al meer dan twintig minuten aangeschoven, voordat ze met mij kon beginnen. Zo kon ze echt niet optellen welke muntjes ze de jongen voor mij moest teruggeven, terwijl het bedrag wel op het ticket staat, maar gewoon optellen van muntjes was te moeilijk! De jongen heeft haar dan geholpen, en ze geloofde hem op zijn woord… Sorry, maar zo iemand hoort niet thuis aan een kassa! 

Ook bij mij duurde het scannen eindeloos! Ze wist niet welke broodjes ik had genomen, toen ik haar vertelde welke, kon ze dat niet in haar boekje vinden, sommige dingen kreeg ze niet gescand, maar de getalletjes overtypen was zeer moeilijk voor het arme mens, en ze maakte voortdurend fouten, ze wist niet wat een mango was, dus ook niet hoe ze dat moest ingeven…. Het duurde meer dan vijf minuten… Toen bleek echter dat er geen papier in de kassa meer was, waardoor ze alles opnieuw moest doen! Jawel, u hoort het goed: Ik moest alles opnieuw uit mijn rugzak halen, dat opnieuw op de schuifband leggen die ze niet kon verschuiven, waardoor iedereen zijn dingen weer naar achter moest verplaatsen…. Wegens gebrek aan winkelmandjes (dat heb je zo als er 50 man tegelijk aan de kassa moet aanschuiven), is elk leeg mandje dus meteen in de handen van een nieuwe klant. Hierdoor had de laatste man op de kassaband een probleem: geen plaats voor zijn spullen en geen mandje meer… En het hield niet op. Nu moest deze arme mevrouw een nieuw papieren rolletje insteken. Het duurde al heel lang voor ze het vorige er uit had gehaald, en ze maakte er een punt van om dat zeer mooi op te rollen, dat nam nu eenmaal veel tijd in beslag, zo bleek. Maar ze kreeg het nieuwe er niet in, wel vijf keer draaide ze alles binnenstebuiten, schoof ze het papier langs een andere gleuf binnen, maar ze geraakte er echt niet uit wijs! Ik was al geïrriteerd op mijn klok aan het kijken. Ik was verbaasd dat niemand haar kwam helpen, al die andere winkelbedienden zagen wel dat ik daar al zeer lang stond! Toen ze na tien minuten nog steeds dapper bleef zoeken, heb ik dan maar zelf iemand aangesproken (en dat is moeilijk, reclameren als het niet in je moedertaal is!), zo is uiteindelijk iemand haar komen helpen met dat papiertje, anders stond ik daar nu nog! Toen moest ze dus opnieuw alles scannen, opnieuw vragen welke broodjes dat waren en hoe dat fruit nu weer heette… Om een lang verhaal kort te maken: Ik heb 40 minuten aan de kassa moeten aanschuiven!! Ik overweeg van winkel te veranderen…

Tram Party

We hadden vorig semester al een Boat Party, en dit semester was het de beurt aan de Tram Party. De Erasmusvereniging had een tram afgehuurd en ik behoorde tot één van de honderd gelukkigen die zich had kunnen inschrijven! Toen we de rij wachtenden zagen, konden we niet geloven dat die allemaal in de tram zouden passen, maar blijkbaar lukte dat toch… Ik had zelfs een plaatsje op een stoel kunnen bemachtigen, niet dat ik gezeten heb, maar gezien mijn lengte was het ook eens leuk om dankzij die stoel boven de rest uit te steken!

Zondagavond mochten we zowaar vier uur lang legaal alcohol drinken op het openbaar vervoer. Duits bier, Poolse wodka en Spaanse sangria waren rijkelijk aanwezig. We hadden ook een hoogst eigen Erasmus-dj aan boord. Soms sprong iedereen zo hard, dat de hele tram begon de daveren, waardoor we soms zelfs schrik hadden om te kantelen…

Er waren weliswaar toch enkele regels op de feesttram, waaronder “Gelieve geen afval uit de vensters te gooien!” en “Het is ten strengste verboden om in de tram te pissen!” Vier uur op een tram, lustig drinkend en geen wc’s, dat vormde echter wel een probleem. Daarom hielden we om het uur een pauze. Dan stopten we ergens in een bark of bosje, en ging honderd man in het wild plassen! Beetje marginaal, ik geef het toe, maar wel noodzakelijk.

We hadden in ieder geval veel bekijk, toen we met een propvolle, versierde en muzikale tram de hele stad rondreden! De mensen haalden spontaan hun fototoestel boven. De sfeer zat er erg goed in, zo erg zelfs dat de grootste homo onder de Erasmussers met één van mijn vriendinnen begon te flirten… :) Een zeer geslaagde avond!

Op bedevaart naar Częstochowa

Mijn laatste twee maanden als Erasmusser zijn zopas ingegaan. En aangezien er nog heel wat te bezichtigen plaatsten op mijn verlanglijstje staan, ben ik er maar meteen mee begonnen. Gisteren gingen Claire en ik samen naar het bedevaartsoord op Jasna Gόra (de heldere berg) in Częstochowa. 

Jasna Gόra is het belangrijkste bedevaartsoord in Polen. Pelgrims bezoeken het omdat er zich een icoon van de Zwarte Madonna bevindt, waaraan verschillende mirakels worden toegeschreven.  De belangrijkste die ik me herinner zijn de verdediging tegen de Zweden en de Russen. Het icoon wordt op bepaalde tijsdtippen onthuld tijdens een mis. Het gebeurde op trompetgeschal en iedereen knielde! Wij dus ook… Maar de eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat we de mis toch niet helemaal hebben bijgewoond. 

Daarna bezochten we de rest van het klooster. Zo was er een biechtzaal, waar meer dan tien biechthokjes waren met rijen wachtende gelovigen! Plots bevonden we ons in een rare ruimte, met allemaal priesters, toen ik me plots begon te realiseren dat dit precies toch een vreemde plaats was, en inderdaad, het bleek de sacristie te zijn!! Een priester legde ons vriendelijk uit dat we hier niet mochten komen. Hij vroeg waar we vandaan kwamen en hij kende zelfs Leuven. 

Vervolgens begon de priester ons een hele rondleiding te geven in het klooster. Hij was verrast dat we Pools en Russisch studeerden en hij vroeg mij of ik “I love you!” in het Pools en Russisch kon zeggen, want dat was het belangrijkste in het leven, aldus deze vriendelijke man. Hij wees ons ook de standbeelden van de vier evangelisten en ‘beval’ ons om ze op te noemen! Lucas, Johannes en Mattheüs kon ik nog bedenken en gelukkig kon Claire ook Marcus nog toevoegen. Gelukkig dat we niet de twaalf apostelen moesten noemen, want ik gok dat ons dat niet was gelukt…

Doe maar eens zot!

Dit weekend had ik bezoek van Veerle en Liesbeth. Na twee dagen Wrocław hadden we samen wel het meest interessante in de stad gezien en zaten er al heel wat terrasjes op! Toen ontstond plots het idee om zondag een bezoekje te brengen aan Krakau. Hoewel de stad maar op 270km van Wrocław ligt, doet de trein daar toch een kleine vijf uur over… Maar onder het motto “Doe maar eens zot!” besloten we er toch voor te gaan.

Vooraf had Veerle haar pannenkoekkunsten getoond, zodat we alvast een lekker ontbijt hadden op de trein en zoals dat bestaat bij Poolse treinen hadden we een eigen coupétje. Zoals op het bord stond, waren we op perron 4 gaan staan, maar toen de trein er twee minuten voor vertrek nog niet stond, toch maar eens gevraagd of we wel juist waren. En ja hoor, er bleek een spoorverandering te zijn, die ik blijkbaar niet helemaal begrepen had… Dan maar een klein spurtje naar een ander perron, en op de valreep onze trein nog gehaald! (Even vermelden dat er in Polen vier treinmaatschappijen zijn en dat je voor elke trein andere tickets moet kopen. Het is dus niet zo dat je even kan wachten op de volgende trein, want die is meestal van een andere firma.) Ondertussen had ik hier ook de laatste vier edities van Humo op de kop kunnen tikken, wat het treinzitten aanzienlijk aangenamer maakte.

We hadden maar een uur of zes in Krakau, maar dat bleek voldoende tijd om de belangrijkste historische gebouwen te bezoeken, de hejnał meermaals te beluisteren, de Paasmarkt af te schuimen, een houten trein op bestelling te bemachtigen, een pastake te steken en dan was er zelfs nog tijd over voor een mojito op de Rynek! Om half zeven opnieuw de trein richting Wrocław genomen en tegen middernacht weren we terug in Ołόwek. Gelukkig dat zot zijn geen zeer doet!

Kaboutertjes

Ik heb mijn foto's van de Wroclawse Kaboutertjes nog eens aangevuld. Ondertussen heb ik er 56 ontdekt! Benieuwd wat mijn eindresultaat zal zijn... :)

Weekendje Cultuur

Afgelopen weekend heb ik twee Poolse culturele activiteiten kunnen meepikken, beiden een fijne ervaring!

Op zaterdagavond ben ik naar een concert van de muziekacademie van Wrocław gaan kijken/luisteren. Ze brachten “Requiem for my Friend” van Zbygniew Preisner. Voor wie niet thuis is in filmmuziek, Preisner is een bekende filmcomponist. Hij werkte steeds samen met de Poolse regisseur Kieślowski, ondermeer bekend van de films Trois Couleurs: bleu, blanc, rouge… Het requiem dat gebracht werd, is gecomponeerd in 1998 en opgedragen aan de toen reeds overleden Kieślowski. Het concert vond plaats in één van de grote kerken in Wrocław en de kerk was stampvol. Het was dan ook de moeite! Wel raar was dat Polen blijkbaar voor een concert applaudisseren in plaats van erna…

Op zondag was het vroeg opstaan, want ik mocht met de volksdans mee op stap. Ze namen deel aan een wedstrijd in Zuid-Polen, op vier uur rijden. Uiteraard ben ik niet goed genoeg en te klein om aan wedstrijden deel te nemen, maar er waren nog plaatsen over in de bus, dus mocht ook onze beginnergroep mee om te kijken. Net zoals bij de Boezeroenen begon de busrit met een preek van de voorzitter en om half elf was het tijd voor de eerste wodka! (we waren om kwart na tien vertrokken…) Verschillend was dat we niet naar gewone films keken, maar naar dansopnames van Kalina en vervolgens naar andere Poolse groepen, waarna uitvoerig de passen, kledijen, muziek… door de micro werd bediscussieerd!! Het was duidelijk: we gingen om te winnen!

Het voordeel dat ik niet mee mocht dansen, was dat ik de hele voorstelling kon bekijken. Er waren groepen uit heel Polen en ook een groep uit Slowakije en Tsjechië, meestal van hoog niveau. Van tijd tot tijd werden ze wel afgewisseld door enkele oude vrouwtjes die een liedje kwamen zingen. Blijkbaar was dat erg grappig, omdat die best vunzige teksten zongen, maar helaas begreep ik dat niet allemaal…

Toen de jury op het einde van de dag moest beraadslagen, ontstond er spontaan een volksfeest, wat ik nog nooit eerder had meegemaakt. Enkele mensen begonnen te zingen en in een mum van tijd deed iedereen mee. Alle muziekanten (50 of zo) haalden hun instrument weer boven en de dorpsgek kroop voor de micro en dacht dat hij het publiek zo enthousiast had gemaakt, hij beleefde het uur van zijn leven! :) … Er kwamen ook improvisatieliedjes, blijkbaar zeer grappig, maar ook hier schoot mijn Pools vaak te kort, maar de sfeer was voldoende! 

Uiteindelijk wonnen we de wedstrijd, uiteraard! En naar huis gaan zat er blijkbaar nog niet meteen in. Even had ik schrik dat ik niet voor 2u ’s nachts zou thuis zijn, dan sluit mijn studentenhuis immers en het is net iets te koud om buiten te slapen, maar gelukkig heb ik dat toch net gehaald! 

Nu is het uitkijken naar het bezoek van Dorien woensdag en Veerle en Liesbeth, die volgend weekend komen!

Flash Mob!

Zoals voorspeld was, werd het vandaag in Wrocław in de twintig graden. Daarom had de Erasmusorganisatie het idee gelanceerd voor een flash mob. Voor wie het fenomeen niet kent: dat is wanneer een groep mensen op dezelfde plaats plots samenkomen, iets ongewoon doen, en vervolgens weer uit elkaar gaan alsof er niets aan de hand is. Zo hadden we met alle Erasmusstudenten afgesproken om op de rynek te zijn om twee uur en allemaal onze paraplu open te doen en twee minuten stil te staan, in de hoop door de toeristen gefotografeerd te worden. En zo gebeurde!

Nadien was het tijd voor mijn eerste Poolse terrasje van dit jaar, met ijs en mojito, meer moet dat niet zijn! Daarna zijn we samen naar de Oder geweest om daar te barbecueën. Er was heel veel volk, en werkelijk iedereen had een bbq mee! De sfeer is het best te vergelijken met de Dranoutercamping, maar de tenten waren vervangen door barbecues, de Maes door halve liters Zubr en de West-Vlamingen waren vervangen door Polen, ongeveer even onverstaanbaar...

Hieronder enkele foto’s van vandaag: