Het is vandaag geen gewone dag, nee nee, het is vandaag “Święto Trzech Krόlich”. Voor de niet-Pools-sprekenden onder jullie, dat betekent zoveel als Driekoningen.
Ik heb op donderdag geen les en was eindelijk begonnen aan mijn paper. Maar om vijf uur het paper-schrijven dan maar gestaakt om naar de volksdans te gaan. Toen ik aankwam in de turnzaal vond ik het al wel een beetje verdacht dat ik de eerste was, maar goed, het was nog geen zes uur… Maar om vijf na zes was er nog steeds niemand van mijn groep… en om tien na zes ook nog niet…
Toen herinnerde ik me plots dat mijn Poolse leerkracht woensdag had uitgelegd dat zij die op donderdag les hadden niet moesten gaan. Er was namelijk een nieuwe feestdag: Driekoningen. Nu begon ik zo stilaan te vermoeden dat dit wel eens de reden kon zijn dat ik daar alleen was…
Dan besloot ik maar om eens bij de conciërge te gaan informeren of er wel volksdans was vandaag, kwestie van zeker te zijn dat ik niet voor niets naar huis ging. Gelukkig dat ik wist dat Driekoningen een nieuwe feestdag is in Polen, want anders had ik de man nooit begrepen!
Ik had te doen met een typisch Poolse conciërge: rond de 60 jaar oud, een enorme buik, half doof en daardoor de tv veel te luid hebben staan, verzot zijn op praatjes, maar helaas verschrikkelijk mompelen, ook als je zegt dat je niet goed Pools spreekt. Hij heeft me een half uur aan de praat weten houden. Over dat het zo gek was, ineens een nieuwe feestdag, en dat alle leraren vrij hadden, maar dat hij niet zeker was of volksdansleraren ook tot de leraren behoorden, dus dat hij niet met zekerheid kon zeggen of er volksdans was, en dat het ook zou kunnen dat de leraar ziek was en dat het niet eerlijk was dat conciërges geen vrije dag kregen… En nog heel wat dingen die ik helaas niet heb begrepen. En nadat ik eindelijk zelf ook iets kon zeggen en hem in mijn beste Pools bedankte voor de vele informatie, dacht ik dat ik van hem af was, maar nee! Hij vond het blijkbaar nodig om me tot aan de buitendeur te volgen en me uit te leggen dat het belangrijk was om de deur toe te doen, dat het anders koud werd binnen, en dat dat niet leuk was voor de mensen binnen en dat de parking dringend moest worden schoongemaakt, want dat er nog sneeuw lag, en dat dit dan allemaal mee naar binnen komt, en dat dit niet fijn is voor de poetsvrouw, en dat de poetsvrouw wel vrij heeft op Driekoningen…
Toen ik eindelijk weg was geraakt, besloot ik om te voet naar huis te gaan, kwestie van toch een beetje lichaamsbeweging te hebben. En toen ben ik onderweg in een verlaten straatje een kerststal tegengekomen met een levende os en ezel in, en prachtig engelengezangen! Ik was dan toch niet helemaal voor niets tot ginder gegaan…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten