Het eerste semester loopt op z’n einde…

Het is eind januari en het eerste semester zit er bijna op. Ik heb ondertussen al mijn examens en papers succesvol beëindigd en mijn index is ingeleverd bij the International Office. En voor ik weer voor enkele weekjes naar België vertrek, moet er hier nog heel wat afscheid worden genomen…

Nog voor de kerstvakantie vond het eerste afscheidsfeestje plaats. Kasia zou kerstmis nog met haar Familie in Polen doorbrengen en daarna terugvliegen naar Amerika. Half januari vertrok Annekatrien naar huis en sinds deze week vertrekken er dagelijks mensen. En dat betekent natuurlijk nog meer afscheidsfeestjes!

Zo ben ik eergisteren met de Bulgaarse Ina naar mijn favoriete Wok restaurant gegaan en gisteren was er een afscheidsfeestje met mijn Duitse vriendinnen. We hebben ons een laatste keer tegoed gedaan aan thee met (veel!) koekjes. Daarna gingen we naar de ‘No Name Club’ voor de laatste officiële Erasmusparty van het semester. Dat is een club die volgens mij niet zou bestaan moesten er geen erasmusstudenten zijn, maar goed, aangezien iedereen daar was, toch ook maar daarheen gegaan. Helaas was de zaak blijkbaar niet op de hoogte van het feit dat er veel volk zou komen en moesten we een half uur wachten eer we drank konden bestellen… Maar er waren witte T-shirten om boodschappen achter te laten voor de anderen, dat maakte veel goed!

Vanavond wordt het afscheid van Emilie. Haar vlucht vertrekt morgenvroeg om 5u richting Zweden, dus de tijd begint echt wel te korten voor haar. Vermoedelijk nog eens onze favoriete cafeetjes doen vanavond. Morgenavond een feestje zonder Spanjaarden, bij enkele Duitse en Tsjechische mensen op kot en tot slot zaterdag een groot Erasmus-afscheids-feest op de 13de verdieping!

En dan zijn er natuurlijk ook nog mensen die nog enkele weken blijven, maar die er helaas niet meer zullen zijn als ik 20 februari terugkom. Die moet ik dus ook nog eens een bezoekje gaan brengen de komende dagen… Gelukkig zijn er toch nog enkele anderen die ook volgend semester hier zullen zijn, ik kijk er naar uit!

Afscheid van Kasia: Emelie uit Zweden (links), Kasia uit VS (midden) en Annekatrien uit Sint-Truiden (rechts)

Erasmussers in de geschiedenisles

Maandag heb ik mijn laatste les “Changes in Central Europe and Poland in the XXc.” en na een volledig semester valt er toch wel het een en ander te vertellen over deze les en vooral over de deelnemers aan deze les…

De eerste les waren we met tien studenten en het beloofde een zeer interessant vak te worden. Ik was de enige uit West Europa, alle anderen waren geschiedenisstudenten en kwamen uit verschillende Centraal Europese landen. Iedereen had dus een goede achtergrond en ik dacht dat ik veel zou bijleren. De professor deelde de eerste les mee dat hij in plaats van anderhalf uur maar een uur les zou geven, en dat had hij beter niet gezegd, want…

… De volgende les waren we plots met dertig. Er hadden zich namelijk twintig Spanjaarden aangesloten die als doel hadden om zo weinig mogelijk uren les te hebben en te weten waren gekomen dat deze prof maar een uur les gaf. Ze waren absoluut niet geïnteresseerd in geschiedenis, dat veronderstel ik toch, want de gemiddelde Spanjaard die bij mij in de les zit, heeft er geen idee van wanneer de wereldoorlogen vielen en ik zou bijna geloven dat sommigen niet eens Polen op de kaart kunnen aanduiden!!

De prof begon dus noodgedwongen met het meenemen van een landkaart om aan te duiden waar alle Centraal Europese landen lagen en situeerde daarna de Wereldoorlogen en legde uit wie Stalin en Hitler waren en dat de Berlijnse muur in 1989 gevallen was, allemaal zeer interessant en vooral veel van bijgeleerd! (niet dus!)

Iedereen die 6 studiepunten wilde, moest als extra werk een paper schrijven. We mochten vrij een onderwerp kiezen, de enige voorwaarde was dat het moest gaan over een feit in de twintigste eeuw en dat het zich in Centraal Europa moest situeren, keuze genoeg zou ik zo denken. Zo ging op het einde van de les een Spaanse aan de prof vertellen dat ze haar paper (van slechts 7 tot 10 pagina’s) zou schrijven over de Tweede Wereldoorlog. En toen de prof vroeg of ze niet iets specifieker kon kiezen met betrekking op de oorlog, aangezien daar nogal veel over geschreven kan worden, kwam ze volledig uit de lucht gevallen…

We hadden tijdens meerdere lessen stilgestaan bij het feit dat Rusland absoluut niet tot Centraal Europa kan gerekend worden, maar toch was er een Spanjaard die vorige maandag een paper afgaf met als onderwerp “De Russische Revolutie”. Maar het meest absurde was een andere Spanjaard die zijn paper had geschreven over de landing in Normandië! De prof had blijkbaar duidelijker moeten uitleggen dat Frankrijk niet tot Centraal Europa kan worden gerekend… Ze mogen alle twee een nieuwe paper schrijven tegen volgende week.

En dan zijn er nog die andere studenten uit Centraal Europese landen: Polen, Litouwen, Tsjechië, Bulgarije… En het is duidelijk dat de oorlogen nog niet voorbij zijn en de grensconflicten nog niet helemaal zijn opgelost. Bij het minste voelen studenten zich persoonlijk aangevallen als hun land bekritiseerd wordt. Vooral de twee Litouwers zijn daar extreem in. Ze reageren altijd zeer verontwaardigd als onze prof zegt dat Vilnius van Polen was en ze dat hebben verloren. Volgens de Litouwers hebben zij al hun gebieden net aan de Polen moeten geven… Tja… Boeiend, die bijna-ruzies, dat wel!

Wandeling langs de Oder

Vandaag scheen hier in Wroclaw voor het eerst sinds lang de zon en was het maar liefst 10 graden! Veel te mooi weer dus om mij bezig te houden met het recht van de Europese Unie... En dus heb ik deze namiddag enkele kilometers langs de Oder gewandeld! Dat is eens iets anders dan de Demer of het Albertkanaal hé...

En zo kunnen jullie ook een beetje mee genieten van de mooie Oder!

Weetje van de dag

„Wcale się nie dziwię, że Esperanto stworzył Polak”

Toen ik daarnet mijn Poolse grammatica ter hand nam, las ik daarin de volgende uitspraak: „Wcale się nie dziwię, że Esperanto stworzył Polak!” Susanne begrijpt uiteraard meteen wat dit wil zeggen, maar voor de anderen vertaal ik even naar het Nederlands. “In het algemeen ben ik niet verrast, dat een Pool het Esperanto heeft gemaakt.” En de Poolse grammatica in acht nemend, ben ook ik niet echt verrast, dan is Esperanto een aanzienlijke vereenvoudiging! En ja hoor, wikipedia bevestigt, hij was een Pool!

[Ik heb hier in Polen trouwens geleerd dat wikipedia gebruikt mag worden als zeer betrouwbare bron. Aangezien het Engels van mijn prof European Union law klaarblijkelijk niet goed genoeg is om zelf Engelse teksten te schrijven, heeft ze haar cursus samengesteld door knippen en plakken van wat treaties en wikipedia. En dan deed ze niet eens de moeite om alle blauw onderlijnde woorden aan te passen aan de lay-out! Maar ze vindt het wel heel belangrijk dat we alles met de exacte woorden kunnen zeggen, dus ik probeer nu wikipedia vanbuiten te knallen…]

Bij deze citeer ik dus wikipedia: Ludwik Łazarz Zamenhof (Białystok, 15 december 1859 – Warschau, 14 april 1917) was een Joods-Litouwse-Poolse oogarts, polyglot en filoloog maar werd vooral bekend als bedenker van de Internationale hulptaal Esperanto. Zijn moedertalen waren Russisch, Jiddisch en Pools, maar hij sprak ook vloeiend Duits. Later leerde hij Frans, Latijn, Grieks, Hebreeuws en Engels, hij had ook interesse in Italiaans, Spaans en Litouws.

Voila, we hebben weer iets bijgeleerd! Hoera!

Dolle Bibliotheek Avonturen met Rosalinde

Aangezien ik volgende week met examens begin, heb ik me voorgenomen om vanaf morgen flink te studeren. Benieuwd of ik nog kan herontdekken hoe dat ook al weer moest, studeren? Dus nog maar snel iets op mijn blog posten, want mijn dolle bibliotheek avonturen wil ik jullie zeker niet onthouden… Voor alle duidelijkheid, de titel is nogal ironisch, ik heb me de afgelopen maanden dood geërgerd aan het Wrocławse bibliotheeksysteem!!

Op een mooie herfstdag begon ik vol goede moed aan mijn bachelorpaper. Ik had het geweldige idee om naar de bib te gaan en eens te kijken welke boeken ze hadden over mijn onderwerp. Aangezien ik schrijf over de geschiedenis van Wrocław, leek de bibliotheek van de faculteit van geschiedenis in Wrocław mij een logische keuze… Helaas waren er in de bib van geschiedenis geen boeken! Er waren wel verschillende bakken met steekkaartjes. Na even zoeken had ik het systeem door: thematische catalogussen, alfabetische catalogussen… Ik vond zelfs een bak met steekkaarten over de geschiedenis van Wrocław! Dat was wat ik nodig had, hoera!! Vervolgens leek het eenvoudig, het kaartje overschrijven en de volgende dag terugkomen…

Maar, de volgende dag kreeg ik geen boeken mee, nee nee, daarvoor moest ik eerst een bibliotheekkaart gaan halen in de centrale bib. Oké, geen probleem, ik naar de centrale bib. Daar wisten ze met te vertellen dat ik enkele via internet zo’n kaart kon bestellen. Een catalogus met steekkaarten, maar wel via internet moeten registreren voor een kaart, Poolse logica. Dus ik naar huis, formulier ingevuld en de volgende dag vol nieuwe moed naar de bib, en jawel, mijn kaart was klaar, voor amper 20 złoty. Opnieuw naar de geschiedenisbib, in de veronderstelling dat ik nu de boeken zou kunnen meenemen…

"Maar meisje, u studeert Slavische talen, dan kan u enkel boeken uitlenen in de bibliotheek van Slavistiek en in de centrale bib, u heeft niets te zoeken in de geschiedenisbibliotheek!" Dat was even een tegenvaller, alle boeken die ik nodig had, zo dicht bij, maar toch onbereikbaar… (hoe poëtisch!) In de bib van Slavistiek zou ik niets vinden, dus dan moest ik mij tot de centrale bib beperken. Nieuwe boeken hebben ze wel al in een elektronische databank gestoken, maar oudere boeken zijn dan enkel in de bakken met steekkaarten. Gevolg: je moet alles twee keer checken!

Ik dacht, ik laat mij eens door iemand helpen, dus ik naar de bibliothecaris. Met mijn beste Pools uitgelegd naar wat voor boeken ik op zoek was. Hij wees me een rek, en inderdaad, heel wat boeken die nuttig waren. Ik had er de beste uitgekozen en ik met de boeken en mijn bib-kaart naar de uitleenbalie. Maar nee, natuurlijk kreeg ik die niet mee, die stonden in de rekken en moesten daar vooral blijven staan. Ik mocht ze wel kopiëren als ik wilde… Jammer dat de mensen van de bib mij niet vertelden dat ze van diezelfde boeken wel tien exemplaren hadden in het magazijn en dat ik die wel mocht uitlenen. Dat ontdekte ik gelukkig zelf, nog voor ik ze gekopieerd had, toch nog een beetje geluk dus…

Toen ik uiteindelijk met mijn eerste ontleende boeken naar huis ging was het al een besneeuwde winteravond en -20°C. Ik had nu bijna de helft van de boeken op mijn verlanglijstje op de kop kunnen tikken, hoera! Nu de andere helft nog… Er waren meerdere redenen waarom dit een probleem was: ofwel bevonden ze zich alleen in de bibliotheken van geschiedenis of sociale wetenschappen, waartoe ik geen toegang had, ofwel waren ze uitgeleend, en dat is hier ten minste voor drie maanden! Ik moest dus iets anders verzinnen…

Gelukkig is er in tijden van nood Kamil, mijn Poolse tutor, die altijd bereid is om mij te helpen. Hij nam mij deze week mee naar de provinciale bibliotheek van Silesië. Hier werken ze wel al met een internetcatalogus, dus gelukkig konden we vooraf nagaan of ze de boeken hadden. En jawel, een nieuwe bib-kaart, deze keer slechts voor 10 złoty, en ik kon mijn lijstje verder afwerken! Nu stond er enkel nog een Duits boek op mijn verlanglijstje, en vrij hoog op mijn verlanglijstje, want dat leest toch net iets makkelijker dan Pools. Dan maar op goed geluk naar de bib van de Duitse gemeenschap hier in Wrocław. Daar hadden ze een mini-rekje met boeken over Wrocław, en hetgeen ik zocht stond ertussen, ongelofelijk!!!

Ondertussen zijn we al 2011 en loopt het eerste semester al bijna op z’n eind, maar nu heb ik tenminste al mijn boeken gevonden. Wat hebben we geleerd de afgelopen maanden? Lang leve de niet-universiteits-bibliotheken!!

Anekdote van de dag...

Het is vandaag geen gewone dag, nee nee, het is vandaag “Święto Trzech Krόlich”. Voor de niet-Pools-sprekenden onder jullie, dat betekent zoveel als Driekoningen.

Ik heb op donderdag geen les en was eindelijk begonnen aan mijn paper. Maar om vijf uur het paper-schrijven dan maar gestaakt om naar de volksdans te gaan. Toen ik aankwam in de turnzaal vond ik het al wel een beetje verdacht dat ik de eerste was, maar goed, het was nog geen zes uur… Maar om vijf na zes was er nog steeds niemand van mijn groep… en om tien na zes ook nog niet…

Toen herinnerde ik me plots dat mijn Poolse leerkracht woensdag had uitgelegd dat zij die op donderdag les hadden niet moesten gaan. Er was namelijk een nieuwe feestdag: Driekoningen. Nu begon ik zo stilaan te vermoeden dat dit wel eens de reden kon zijn dat ik daar alleen was…

Dan besloot ik maar om eens bij de conciërge te gaan informeren of er wel volksdans was vandaag, kwestie van zeker te zijn dat ik niet voor niets naar huis ging. Gelukkig dat ik wist dat Driekoningen een nieuwe feestdag is in Polen, want anders had ik de man nooit begrepen!

Ik had te doen met een typisch Poolse conciërge: rond de 60 jaar oud, een enorme buik, half doof en daardoor de tv veel te luid hebben staan, verzot zijn op praatjes, maar helaas verschrikkelijk mompelen, ook als je zegt dat je niet goed Pools spreekt. Hij heeft me een half uur aan de praat weten houden. Over dat het zo gek was, ineens een nieuwe feestdag, en dat alle leraren vrij hadden, maar dat hij niet zeker was of volksdansleraren ook tot de leraren behoorden, dus dat hij niet met zekerheid kon zeggen of er volksdans was, en dat het ook zou kunnen dat de leraar ziek was en dat het niet eerlijk was dat conciërges geen vrije dag kregen… En nog heel wat dingen die ik helaas niet heb begrepen. En nadat ik eindelijk zelf ook iets kon zeggen en hem in mijn beste Pools bedankte voor de vele informatie, dacht ik dat ik van hem af was, maar nee! Hij vond het blijkbaar nodig om me tot aan de buitendeur te volgen en me uit te leggen dat het belangrijk was om de deur toe te doen, dat het anders koud werd binnen, en dat dat niet leuk was voor de mensen binnen en dat de parking dringend moest worden schoongemaakt, want dat er nog sneeuw lag, en dat dit dan allemaal mee naar binnen komt, en dat dit niet fijn is voor de poetsvrouw, en dat de poetsvrouw wel vrij heeft op Driekoningen…

Toen ik eindelijk weg was geraakt, besloot ik om te voet naar huis te gaan, kwestie van toch een beetje lichaamsbeweging te hebben. En toen ben ik onderweg in een verlaten straatje een kerststal tegengekomen met een levende os en ezel in, en prachtig engelengezangen! Ik was dan toch niet helemaal voor niets tot ginder gegaan…