Op wycieczka naar Oleśnica

Aangezien we op vrijdag geen les hebben, besloten Claire en ik om een “wycieczka” of “uitstapje” te maken. We hadden geen zin in een lange reis, dus keken we in mijn Capitoolgids naar stadjes die zich ongeveer op een uur afstand van Wrocław bevonden. Oleśnica bleek aan die voorwaarde te voldoen…

In het boekje stond dat er een mooie kerk en een prachtig kasteel was, dat leek ons wel de moeite. En dus vertrokken we deze voormiddag met de trein richting Oleśnica. We reisden met de regionale treinen en voor een ritje van 50 minuten, moesten we slechts €1 betalen! Het comfort op de trein was navenant en we reden met een gemiddelde snelheid van 40km per uur! (de wiskundige knobbels onder jullie kunnen daaruit afleiden dat Oleśnica op minder dat 40 km van Wrocław ligt…)

Met de trein reden we door gebied waar helemaal niets was! Met uitzondering van wat weilanden dan. En telkens als de trein begon te vertragen, hadden we schrik dat ze ons in the middle of nowhere zouden afzetten… Gelukkig stonden er toch wel heel wat huizen en zelfs een stationsgebouw aan het perron waar we moesten afstappen.

Toch bleek het een kleine teleurstelling te zijn. Het kasteel bleek immers gesloten. (En we hadden thans de openingsuren gecheckt…) En ook de kerk bleek niet open voor publiek. Dan maar in de plaatselijke “bar mleczny” lekkere pierogi ruskie gaan eten en afgesloten met een ijsje!

Vervolgens gebeurde echter het meest spectaculaire van ons uitstapje! We werden op de plaatselijke “rynek” (marktplein) aangesproken door een Poolse televisieploeg. Ze vroegen ons naar onze mening over het sorteren van afval. Claire heeft in haar beste Pools kunnen uitleggen dat we in België al heel wat verder staan op dat vlak en dat ze het recycleren van afval in Polen aanmoedigt. Benieuwd of ze de uitzending haalt en vooral benieuwd of ze ondertiteld zal worden…. 

Na enkele uren hadden we het wel zo ongeveer gehad daar in Oleśnica en vroeg ik in het station wanneer de volgende trein richting Wrocław vertrok. De dame achter het loket antwoordde mij zeer onvriendelijk en onverstaanbaar en toen ik durfde zeggen dat ik het niet begrepen had, werd ze razend!! 

Ik vraag me werkelijk af hoe het komt dat al die lieve, vriendelijke en gastvrije Polen die ik hier al heb leren kennen op hun werk bij de post, het gemeentehuis of het station plots veranderen in mensen die eruitzien alsof ze de ergste job in de wereld hebben. Zo moest ik vorige week mijn studentenkaart laten verlengen. De vrouw achter de balie moest daarover verschrikkelijk zuchten en geïrriteerd naar haar collega kijken met een blik van “nu moet ik echt een verschrikkelijk zwaar karwij opknappen”, maar naderhand bleek dat ze welgeteld één stempeltje op mijn kaart moest zetten! Vreemd…

 

Het bewijs van de start van Claire haar Poolse televisiecarrière