Mijn bibliotheekheld

Ik zit hier in de luchthaven van Wrocław te wachten op mijn vlucht, en onder het motto “Als het goed is, mag het ook eens gezegd worden!”, schrijf ik nu een vervolg op mijn bibliotheekverhaal, en deze keer is dat een heel ander verhaal!

Maandag ging ik met goede moed naar de bibliotheek. Aangezien enkel boeken vanaf 1990 in de computer staan, en ik nu net boeken nodig had van vóór die periode, moest ik mij nog eens aan de fichebakken wagen. Vier grote kamers met allemaal rekken met allemaal bakken met allemaal kaartjes, begin er maar eens aan, zeker als je geen titels of auteurs in je hoofd hebt… Er zat wel een bibliothecaris in één van die kamers, een opmerkelijk figuur: volledig in het zwart, legerbotten, een rosse baard, die dan in drie vlechtjes was gedraaid... maar ik vroeg hem toch maar waar ik best op zoek kon gaan naar lagere schoolboeken ten tijde van het communisme. Hij ging meteen met mij mee en had in een mum van tijd het juiste rek gevonden. Om een boek te bestellen, moest ik een heel papier invullen met honderd en één gegevens die ik van het kaartje moest overschrijven. Hij zei me al meteen als ik daar hulp bij nodig had, ik het altijd mocht komen vragen. Vriendelijke man, dacht ik zo…

Een paar uur zat ik dus fichebakken door te nemen en gegevens over te schrijven, en ik vond behoorlijk wat. Ik kon wel maar 5 boeken per keer uitlenen, dus ik zou elke dag op en af moeten, uilenen, kopiëren en weer terug. Toen ik mijn eerste vijf boeken wilde bestellen, bleek dit een probleem. Aangezien ik dit jaar geen Poolse student meer ben, kon ik géén gebruik maken van de bib! Ik vroeg of ik dan een gastenkaart kon kopen of zo, maar nee, onmogelijk. Ik was dus behoorlijk teleurgesteld, had net zoveel goede boeken opgeschreven, ze waren daar, en ik kon er niet aan! Ik vermoed dat ik toen spontaan heel triest heb gekeken, en plots zei de bibliothecaris: “Ik zou ze wel op mijn naam kunnen uitlenen…” Dat was werkelijk geniaal vriendelijk van die man, hij bestelde ze en een uur later mocht ik ze komen afhalen. Voor de zekerheid wisselden we e-mial gegevens uit, moest ik ze niet kunnen terugbrengen of moest hij er niet zijn… We spraken de volgende morgen af, dan zou hij mij de volgende vijf meegeven. Ik was de volgende morgen, zoals afgesproken, terug met de boeken. Hij bleek vertrouwen in mij te hebben, want hij vertelde dat hij met zijn kaart meer dan 5 boeken mocht uitlenen, en hij gaf mij meteen de volgende 12 boeken mee die besteld had!

Zoveel boeken kopiëren, zou heel wat geld kosten, aangezien bij lagere schoolboeken kleur ook van belang is, en bovendien zou het nogal wat wegen in mijn bagage. Daarom besloot ik om foto’s te maken! Woensdag kreeg ik nog enkele boekentips van een collega. Dit waren recente boeken, en ik vond ze in de online catalogus. Ik had de bibliothecaris zijn e-mail, dus vroeg ik hem of hij ook deze boeken zou kunnen uitlenen voor mij, en geen probleem! Hij stuurde mij zijn weekplanning, zodat ik elk uur wist ik welk lokaal hij zat om mijn nieuwe bestellingen af te halen. 

Een van de boeken die ik graag wilde hebben was er niet, maar even later kreeg ik al een mailtje, hij had het boek online voor mij gevonden! :) Een anders boek mocht door niemand worden ontleend en was enkel in de leeszaal, ik zei hem dat ik het dan daar wel zou kopiëren. Het was wel een dik boek (400blz), en hij zei; “dat gaat je veel te veel kosten!” Ik mocht vlak voor sluitingstijd komen, het boek stiekem meenemen, en de volgende ochtend vroeg naar zijn bureau brengen, dan zou niemand merken dat het boek er een nachtje niet geweest was… Het was duidelijk, ik had zijn vertrouwen behoorlijk gewonnen! Nog een ander boek was tijdelijk onbeschikbaar omdat ze het opnieuw aan het inbinden zijn, hij zei meteen dat het geen probleem was, dat hij het als het terug was wel zou inscannen en doormailen! Ik denk dat ik vaak met een blozende kop ben buiten gegaan, geen idee waaraan ik dit verdiend heb, maar ik ga met een computer vol gefotografeerde boeken terug huiswaarts! 

Mijn bibliotheekheld wou absoluut geen geld of cadeautjes, maar ik heb toch wat pakken chocolade tussen de laatste boeken die ik terugkwam gelegd! Hij zei als ik later in België nog andere boeken zou nodig hebben, ik hem altijd mocht mailen en hij ze digitaal zou doorsturen! Mijn slechte ervaringen vorig jaar zijn dus volledig vergeten, na de enorme hulp van deze bibliothecaris! Als ik nog eens boeken nodig heb, ik weet naar wie ik moet vragen!! :)

Een weekendje op het platteland

Ik ben dan wel geen Erasmusstudent meer, maar in Polen ben ik op dit moment wel, dus laat ik nog maar eens iets op mijn blog schrijven. Laat ik beginnen met een korte situatieschets: mijn thesis zal gaan over communistische propaganda in Poolse lagere schoolboeken. En aangezien ik die in België niet zal vinden, ben ik nu een weekje in Polen, op zoek naar dergelijke boeken… En natuurlijk ook gewoon een beetje om mijn geliefde Wrocław nog eens te bezoeken en mijn Kalina- vriendjes. 

Aangezien ik geen kamer  meer heb in Ołόwek, verblijf ik deze week bij Ola, een vriendin van de volksdans die tijdens het festival in Hasselt bij mijn thuis logeerde. Ze kwam mij gisteren afhalen aan de luchthaven, waarna we samen naar het huis van haar ouders gingen. Eerst gingen we met de bus en de tram richting station, daarna een uurtje met de trein, dan nog twintig minuten met de auto, en we waren in Baszyn. Het is een klein en gezellig dorpje, met ongeveer 200 inwoners, zo een dorp waar echt iedereen, iedereen kent! Alle brievenbussen staan in het midden van het dorp naast elkaar (Ola vertelde mij dat dit is omdat er overal honden de huizen bewaken), en daaruit kon ik afleiden dat er in het dorp zo’n 60 huizen waren.

Ik kreeg meteen een rondleiding op hun landbouwbedrijfje. Ze hebben 80 hectare land waar ze graan, maïs, en nog vanalles telen om daar vervolgens hun dieren mee te voederen, die ze dan vervolgens slachten en verkopen. Er waren maar liefst 300 varkens, van alle maten, en ook heel veel kippen! Er waren ook vier honden, die hingen aan kettingen, die vervolgens met katrollen aan een constructie hingen, zodat de honden alle dure landbouwwerktuigen kunnen beschermen, volgens mij veel doeltreffender dan een camera! Ola haar ouders doen alles met hun twee, zeer harde werkers, ’s morgens vroeg op om de dieren eten te geven en tot 21u of 22u ’s avond nog bezig. Ik mocht mee met de tractor, en ze konden maar niet geloven dat ik dat nog nooit eerder had gedaan… Ik had zaterdag dus wel een topdag wat vervoersmiddelen betreft: vliegtuig, bus, tram, trein auto en tractor! Ze legden mij ook uit dat ze geen koeien hadden, omdat ze dan nooit weg konden, varkens kon je gerust 15uur alleen laten. Zo konden ze toch eens een daguitstap maken, maar in het buitenland zijn ze nog nooit geweest. Mama Barbara kookte heel lekker voor mij, ze was blij dat er een gast was, dan kon ze eventjes stoppen met haar dieet. Iemand uit het dorp, die wel koeien had, kwam vervolgens een halve emmer kaas brengen die over was, waar we dan een gigantische kaastaart mee gemaakt hebben.

Zondagmorgen moest ik al vroeg ui de veren (toch zeker om zondag te zijn), want om 7u30 gingen we naar de mis (zonder ontbijt). Daar zag ik meteen het hele dorp, die net allemaal in het kerkje pasten. Het was voor mij meteen opletten wat ik zoal diende te doen, meteen bij het binnenkomen knielen, dan aan de juiste kant gaan zitten (jongens links, meisjes rechts) dan werd er door iedereen gezongen, dan waren er nog 5 minuten voor de mis begon, waarbij iedereen in gebed verzonken zat… En waar het thuis een afwisseling is van zitten en staan, kwam er hier ook nog geregeld “op de knieën” bij. De hostie was ook net iets anders, vooraan aan het altaar op je knieën gaan liggen en je mond opendoen, ik was best zenuwachtig, en natuurlijk zag het hele dorp dat er iemand in de mis zat die daar normaal niet zat en die niet alles kon meezingen en meezeggen… Opgelucht als ik was na de communie, ging ik op mijn plaats zitten, maar toen zag ik dat iedereen alweer op zijn knieën zat, alweer een foutje gemaakt! 

Maar dat naar de mis gaan had toch wel zijn voordelen. Nadien stond iedereen nog samen te praten voor de kerk, en al snel wist het halve dorp dat ik uit België kwam en op zoek was naar lagere schoolboeken. We werden dan ook bij heel wat mensen uitgenodigd, die ergens op zolder of in een schuur nog een doos boeken hadden staan. En overal kregen we taart en thee, of zelfgemaakte drankjes (al dan niet met alcohol), het was werkelijk een zeer gastvrij dorp, maar voor de maag net iets minder gezond. Een man had nog een huis in een ander dorp (met 100 inwoners), waar hij dacht nog boeken te hebben staan, dus zelfs naar daar gereden om te zoeken. Veel mensen hadden helaas enkel hun boeken van het middelbaar bewaard en vaak waren boeken ook nat geregend en niet meer leesbaar, of was de titel en de inleiding eruit gescheurd, waardoor ik niet eens weet uit welk jaar ze zijn, moeilijk om te gebruiken voor mijn thesis dus. Ook wilde iedereen mij massaal sprookjes meegeven, heel lief, maar helaas gaat mijn thesis daar niet over… Resultaat: ik heb zo ongeveer 25 boeken meegenomen, maar nu moet ik nog uitzoeken of daar ook wel degelijk propaganda in staat, en dan een selectie maken van wat er in mijn koffer past…

Gisterenavond brachten Ola’s ouders ons naar Wrocław, waar ik de rest van de week zal blijven. Ze woont samen in een appartementje met vier meisjes, maar aangezien er twee nog niet begonnen zijn met les, heb ik de kamer van één van hen gekregen. Dadelijk ga ik eens naar de bibliotheek, benieuwd of ik daar zonder studentenkaart iets ga kunnen aanvangen en of ze daar de boeken hebben die ik zoek, ze staan niet in de catalogus, maar misschien wel in de fichebakken…  Ik hoop in ieder geval dat ik aan het einde van de week geen vervolg op “mijn bibliotheekverhaal” moet schrijven!