Gdansk en de Baltische Zee...

Voor wie de sfeer van de Poolse stad Gdansk, het vissersdorpje op het schiereiland Hel en het Knokke van de Baltische Zee eens wil opsnuiven, hier een selectie van mijn foto's...

De Poolse Zee!

Afgelopen weekend zag ik voor het eerst de Poolse Zee. Er werd voor de Erasmusstudenten een reisje georganiseerd en Claire en ik zijn uiteraard mee geweest! We vertrokken donderdagavond om half twaalf. We waren maar met 25, dus we hadden allemaal twee stoelen in de bus, zodat we toch een beetje hebben kunnen slapen.

Even de reisweg situeren: Wrocław ligt in het Zuiden van Polen, de Baltische Zee ligt helemaal in het Noorden van Polen. Daartussen zijn helemaal géén autostrades! We reden op hobbelige wegjes, kwamen soms een dorpje tegen met vier huizen, en in de bebouwde kom mochten we dan maar 40km/uur rijden. Het was 440 km rijden, en we hebben daar toch wel een kleine 9uur over gedaan. We kwamen dus ’s ochtends aan. 

Vrijdag kregen we een uitgebreide rondleiding in Gdańsk, werkelijk een mooie stad met een grote haven en  ondermeer bekend om amber. Het was tevens de plaats waar de Tweede Wereldoorlog uitbrak en waar de stakingen van Solidarność begonnen, een zeer interessante geschiedenis dus! Het was vroeger een hanzenstad, en werd onder andere door Nederlanders gebouwd, waardoor het soms aan Amsterdam doet denken.

Op zaterdag gingen we met de boot naar een schiereiland. Het was twee uur varen en toen kwamen we aan in Hel! (dat is het uiterste dorpje op dit schiereiland) Hierover werden uiteraard de nodige  woordspelingen gemaakt… We beklommen daar een vuurtoren, gingen naar zeehonden kijken en wandelden langs het prachtige strand. Als echte Belgen bestelden we friet met mayonaise, ik betaalde met een briefje van honderd en kreeg honderd zloty terug, maar dan in kleine briefjes, ik liet dat zien, maar de man beweerde dat het klopte, dus hebben we verder niet moeilijk gedaan. En gratis frieten zijn nog veel lekkerder natuurlijk! Tegen de avond gingen we terug met de boot naar Gdańsk en zagen we een prachtige zonsondergang op zee!

Zondag bezochten we Sopot, het Knokke van de Baltische Zee. De prijzen waren ongeveer gelijk aan Belgische prijzen, wat erg duur is voor Polen. Maar het weer was prachtig en het strand ook, en een ijsje paste nog wel binnen ons budget… Zondagnamiddag vertrokken we dan opnieuw voor een lange rit met de bus richting Wrocław. Het was veel buszitten, maar het was het meer dan waard! 

Hier vertrok onze boot!

Het amberstraatje

De trap naar Hel :)

Zonsondergang op de Baltische Zee

Onze Russische en Kazachse kamergenootjes

Russische rampen

Hier in Polen studeer ik uiteraard niet alleen Pools, maar moet ik ook nog Russische lessen volgen. Die zijn erg moeilijk, en vaak maar half te verstaan, maar doordat we een hele lieve professor en leuke klasgenoten hebben die ons helpen, lukt het gelukkig toch… Enige probleem is dat als ik in een vreemde taal moet praten, dat automatisch Pools is. Uiteraard verstaan de andere studenten dan wel wat ik zeg, maar toch een beetje belachelijk in de Russische les dat ik steeds Pools zit te praten…

Op donderdag hebben we Russische les om 8uur. Jawel, u leest het goed, om 8uur!! (Ik weet dat dit voor werkende mensen niet vroeg is, maar voor Erasmusstudenten dus duidelijk wel). Ik was dus om 6u30 opgestaan, had mij afgevraagd of ik niet zou blijven liggen, maar toch maar flink opgestaan en de nodige koffie gedronken. Tegen zeven uur vervolgens de overvolle en trage tram genomen, om uiteindelijk op tijd in de les te zijn. Toen we aankwamen bleek dat er test was (dat wisten we niet!) Het slechte nieuws was: deze test was te moeilijk voor buitenlanders. Het goede nieuws was: omdat het te moeilijk was, moesten buitenlanders deze test niet maken!

Waren we dus helemaal voor niets zo vroeg opgestaan, we mochten meteen weer naar huis vertrekken. Opmerkelijk was dat de twee andere Erasmusstudenten er niet waren en dat onze professor heel vreemd keek dat wij kwamen opdagen. Nu vrezen Claire en ik dat onze professor vorige les misschien in het Russisch heeft verteld dat we niet moesten komen, maar aangezien ons Russisch zo fataal is, hebben we dat vermoedelijk gewoon niet begrepen… Onze tactiek is namelijk “Lachen, ja-knikken en doen alsof we alles begrijpen!”

Museumnacht

Gisterenavond waren er voor de Wrocławse Erasmusstudenten twee opties: ofwel in de gemeenschappelijke ruimte naar het Eurovisiesongfestival kijken, waarbij alle landen onder de studenten aanwezig waren, ofwel naar “noc muzeόw” gaan, museumnacht in Wrocław. De keuze was snel gemaakt!! Museumnacht betekende dat haast alle musea open waren tussen 18u ’s avonds en 2u ’s nachts en bovendien waren ze ook nog eens allemaal gratis!! Er waren zelfs extra trams ingezet om bezoekers makkelijk op hun plaats te brengen. 

Ik ging samen met heel wat Duitsers, en zoals men dat van punctuele Duitsers kan verwachten, waren ze goed voorbereid. Ze hadden een plan mee met alle musea en hadden dan ook nog eens extra info mee over alle musea. We deden enkele moderne en eigentijdse musea samen, maar het museum waarnaar ik het liefst wilde gaan, behoorde blijkbaar niet tot hun keuzes. Gelukkig wilden Mirjam en Juliette ook naar het architectuurmuseum, dus gingen we met ons drieën. Het was een zeer groot en gevarieerd museum, erg interessant. Zo was er ondermeer een grote tentoonstelling over Daniel Libeskind. De van Polen afkomstige jood, die later naar Amerika verhuisde en ondermeer het joods museum in Berlijn en een nieuw bouwwerk op de plaats van de WTC-torens ontwierp, allemaal zeer de moeite! We zijn zelfs zo lang in het architectuurmuseum blijven plakken, dat het daarna niet eens meer de moeite was om nog naar een ander museum te gaan… 

Toen we terugkwamen bleek Azerbeidzjan het Songfestival te hebben gewonnen, wat een aantal Turken hier aanwezig zien als een nationale overwinning, want volgens hen zijn ze één volk. Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk…

Mijn Carrefour Verhaal

Zoals jullie al zien, een erg lang verhaal, 40 minuten om precies te zijn!

Wie al in Polen is geweest, heeft het vast wel opgemerkt, en de anderen hebben het mij waarschijnlijk al tot vervelens toe horen vertellen, maar aanschuiven aan de Poolse kassa’s is net iets anders dan in België. Enerzijds komt dit omdat er gewoon te weinig kassa’s open zijn, maar er zijn toch ook nog heel wat andere redenen. Hier volgt een overzicht.

Groenten moet je hier zelf wegen en een ticketje nemen, maar veel mensen vergeten dat. Als ze dan aan de kassa komen, moeten ze dat terug vanachter in de winkel gaan wegen, wat even kan duren. Alcoholische dranken mogen de mensen zelf niet nemen, je moet als je aan de kassa zeggen wat je wil, en dan gaan zij dat voor je helen (opnieuw vanachter in de winkel). Vaak komen ze dan terug met net iets andere wijn dan je wilde, en moet je vervolgens met hen mee om die wijn aan te duiden (opnieuw een paar minuten…). Uiteraard heeft niet alles ene code die gescand kan worden en moeten ze dat vaak opzoeken in een boekje. Ook dat kan “even” duren. Ook het betalen is niet zo handig als het thuis is. Thuis betaal je met bancontact omdat dat snel is, maar dat is hier wel even anders. Het duurt een tijdje voor je de code mag ingeven, en daarna moet je nog eens een halve minuut wachten eer de Poolse machientjes dat accepteren! Vervolgens komt het kassaticket, maar een deel daarvan bevat het bewijs voor de winkel, waardoor de kassierster vervolgens dat blaadje nog eens mooi in twee moet scheuren. Met cash betalen is echter niet veel beter. Blijkbaar hebben ze hier een massaal tekort aan wisselgeld. Elke keer opnieuw vragen ze of je niet kan passen, ook als je met 20 zloty betaald (dat is 5 euro!), een briefje van 100 zloty (25 euro!), is voor hen een ware nachtmerrie, dan moeten ze bij alle collega-kassiersters gaan omwisselen eer ze je wisselgeld kunnen geven! Soms (vaak) is het rolletje voor de rekeningen op, en dan moeten ze dat rolletje vervangen. Ook dat blijkt niet eenvoudig te zijn en duurt al snel drie minuten.

Dit zorgt er dus onder andere voor dat je gerust mag rekenen op 20 minuten wachten aan de kassa. Vandaag slaagde ik er echter in om dat aantal te verdubbelen! En dat was niet eens omdat het druk was, omdat ik wijn wilde kopen, mijn groenten niet had gewogen of niet gepast kon betalen. Vandaag had ik duidelijk de foute kassa gekozen. Maar je ziet pas na tien minuten aanschuiven bij welke kassierster je terecht bent gekomen, en dan wil je niet nog eens ergens anders achteraan gaan aanschuiven… Met alle respect voor lichtmetaal gehandicapten, maar ik denk dat het noch voor hen, noch voor de klanten aangenaam is dat ze tewerkgesteld worden aan de kassa van een drukke winkel! Het arme mevrouwtje kon het allemaal niet aan, en er was niemand die haar hielp of haar opleidde. Zo had ze bijvoorbeeld niet door dat er een knop was om de kassaband te schuiven, waardoor iedereen voortdurend zijn eigen spullen met de hand een stukje verder moest schuiven. Ik had dus al meer dan twintig minuten aangeschoven, voordat ze met mij kon beginnen. Zo kon ze echt niet optellen welke muntjes ze de jongen voor mij moest teruggeven, terwijl het bedrag wel op het ticket staat, maar gewoon optellen van muntjes was te moeilijk! De jongen heeft haar dan geholpen, en ze geloofde hem op zijn woord… Sorry, maar zo iemand hoort niet thuis aan een kassa! 

Ook bij mij duurde het scannen eindeloos! Ze wist niet welke broodjes ik had genomen, toen ik haar vertelde welke, kon ze dat niet in haar boekje vinden, sommige dingen kreeg ze niet gescand, maar de getalletjes overtypen was zeer moeilijk voor het arme mens, en ze maakte voortdurend fouten, ze wist niet wat een mango was, dus ook niet hoe ze dat moest ingeven…. Het duurde meer dan vijf minuten… Toen bleek echter dat er geen papier in de kassa meer was, waardoor ze alles opnieuw moest doen! Jawel, u hoort het goed: Ik moest alles opnieuw uit mijn rugzak halen, dat opnieuw op de schuifband leggen die ze niet kon verschuiven, waardoor iedereen zijn dingen weer naar achter moest verplaatsen…. Wegens gebrek aan winkelmandjes (dat heb je zo als er 50 man tegelijk aan de kassa moet aanschuiven), is elk leeg mandje dus meteen in de handen van een nieuwe klant. Hierdoor had de laatste man op de kassaband een probleem: geen plaats voor zijn spullen en geen mandje meer… En het hield niet op. Nu moest deze arme mevrouw een nieuw papieren rolletje insteken. Het duurde al heel lang voor ze het vorige er uit had gehaald, en ze maakte er een punt van om dat zeer mooi op te rollen, dat nam nu eenmaal veel tijd in beslag, zo bleek. Maar ze kreeg het nieuwe er niet in, wel vijf keer draaide ze alles binnenstebuiten, schoof ze het papier langs een andere gleuf binnen, maar ze geraakte er echt niet uit wijs! Ik was al geïrriteerd op mijn klok aan het kijken. Ik was verbaasd dat niemand haar kwam helpen, al die andere winkelbedienden zagen wel dat ik daar al zeer lang stond! Toen ze na tien minuten nog steeds dapper bleef zoeken, heb ik dan maar zelf iemand aangesproken (en dat is moeilijk, reclameren als het niet in je moedertaal is!), zo is uiteindelijk iemand haar komen helpen met dat papiertje, anders stond ik daar nu nog! Toen moest ze dus opnieuw alles scannen, opnieuw vragen welke broodjes dat waren en hoe dat fruit nu weer heette… Om een lang verhaal kort te maken: Ik heb 40 minuten aan de kassa moeten aanschuiven!! Ik overweeg van winkel te veranderen…

Tram Party

We hadden vorig semester al een Boat Party, en dit semester was het de beurt aan de Tram Party. De Erasmusvereniging had een tram afgehuurd en ik behoorde tot één van de honderd gelukkigen die zich had kunnen inschrijven! Toen we de rij wachtenden zagen, konden we niet geloven dat die allemaal in de tram zouden passen, maar blijkbaar lukte dat toch… Ik had zelfs een plaatsje op een stoel kunnen bemachtigen, niet dat ik gezeten heb, maar gezien mijn lengte was het ook eens leuk om dankzij die stoel boven de rest uit te steken!

Zondagavond mochten we zowaar vier uur lang legaal alcohol drinken op het openbaar vervoer. Duits bier, Poolse wodka en Spaanse sangria waren rijkelijk aanwezig. We hadden ook een hoogst eigen Erasmus-dj aan boord. Soms sprong iedereen zo hard, dat de hele tram begon de daveren, waardoor we soms zelfs schrik hadden om te kantelen…

Er waren weliswaar toch enkele regels op de feesttram, waaronder “Gelieve geen afval uit de vensters te gooien!” en “Het is ten strengste verboden om in de tram te pissen!” Vier uur op een tram, lustig drinkend en geen wc’s, dat vormde echter wel een probleem. Daarom hielden we om het uur een pauze. Dan stopten we ergens in een bark of bosje, en ging honderd man in het wild plassen! Beetje marginaal, ik geef het toe, maar wel noodzakelijk.

We hadden in ieder geval veel bekijk, toen we met een propvolle, versierde en muzikale tram de hele stad rondreden! De mensen haalden spontaan hun fototoestel boven. De sfeer zat er erg goed in, zo erg zelfs dat de grootste homo onder de Erasmussers met één van mijn vriendinnen begon te flirten… :) Een zeer geslaagde avond!

Op bedevaart naar Częstochowa

Mijn laatste twee maanden als Erasmusser zijn zopas ingegaan. En aangezien er nog heel wat te bezichtigen plaatsten op mijn verlanglijstje staan, ben ik er maar meteen mee begonnen. Gisteren gingen Claire en ik samen naar het bedevaartsoord op Jasna Gόra (de heldere berg) in Częstochowa. 

Jasna Gόra is het belangrijkste bedevaartsoord in Polen. Pelgrims bezoeken het omdat er zich een icoon van de Zwarte Madonna bevindt, waaraan verschillende mirakels worden toegeschreven.  De belangrijkste die ik me herinner zijn de verdediging tegen de Zweden en de Russen. Het icoon wordt op bepaalde tijsdtippen onthuld tijdens een mis. Het gebeurde op trompetgeschal en iedereen knielde! Wij dus ook… Maar de eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat we de mis toch niet helemaal hebben bijgewoond. 

Daarna bezochten we de rest van het klooster. Zo was er een biechtzaal, waar meer dan tien biechthokjes waren met rijen wachtende gelovigen! Plots bevonden we ons in een rare ruimte, met allemaal priesters, toen ik me plots begon te realiseren dat dit precies toch een vreemde plaats was, en inderdaad, het bleek de sacristie te zijn!! Een priester legde ons vriendelijk uit dat we hier niet mochten komen. Hij vroeg waar we vandaan kwamen en hij kende zelfs Leuven. 

Vervolgens begon de priester ons een hele rondleiding te geven in het klooster. Hij was verrast dat we Pools en Russisch studeerden en hij vroeg mij of ik “I love you!” in het Pools en Russisch kon zeggen, want dat was het belangrijkste in het leven, aldus deze vriendelijke man. Hij wees ons ook de standbeelden van de vier evangelisten en ‘beval’ ons om ze op te noemen! Lucas, Johannes en Mattheüs kon ik nog bedenken en gelukkig kon Claire ook Marcus nog toevoegen. Gelukkig dat we niet de twaalf apostelen moesten noemen, want ik gok dat ons dat niet was gelukt…